در خلوت و صفای دیار فرشتگان، جنگل میان دامن شب آرمیده است

زیبایی و شکوه دل انگیز نوبهار؛ بر آن دیار دامن رحمت کشیده است

از بیشه های خرم و آرام دوردست، آوای دلکش پریان می رسد به گوش

گم کرده ره کبوتر افسونگر نسیم، بوی بهشت گم شده ای می کشد به دوش

از اوج آسمان دل افروز و تابناک، افتاده ماه در دل دریای بیکران

آنگونه دل فریب، که تا سینهء افق، پیدا به هر نگاه: دو ماه و دو آسمان

هنگامه ای ست در دل شب، دختران گل، گیسو به دست باد بهاری سپرده اند

غوغای عشق و مستی و شور و نشاط را، با خنده های شوق به افلاک برده اند

امشب در این دیار بهشتی به کام دل، شاعر نهاده لب به لب ماه طلعتی

هر گوشه اختران کشیده به تماشا سر، بزم محبت است و بهشتی حکایتی

لب تشنگان عشق، پس از سال ها فراق؛ در گوش جان حکایت ناگفته گفته اند

مست از شراب وصل در آغوش یکدیگر؛ تن ها به هم فشرده و آرام خفته اند

شب تا سحر شکوفه و گلبرگ ارغوان، از شاخه ها به روی تن آن دو یار ریخت

گاهی نسیم زمزمه می کرد و می شتافت؛ گاهی سکوت همهمه می کرد و می گریخت

کم کم ستاره ی سحر از دور جلوه کرد،آفاق را نسیم سحر زیر بال و پر گرفت

پیدا شد از کنار افق سایه ی روشنی،از رازهای خفته ی شب پرده برگرفت!